Asertywność – cz. 1

Ćwiczenia z asertywności – część pierwsza

Zachowaj się asertywnie

Cele: nauka i zastosowanie zachowań asertywnych.

Uczestnicy dzielą się na pary, w których zastanawiają się nad sytuacjami, które przeżyli
i w których zachowali się tak, że nie są z tego zadowoleni. Następnie kto chce, omawia
na forum swój przykład i wspólnie wszyscy zastanawiają się, jak można byłoby inaczej postąpić.

W podsumowaniu dobrze jest zwrócić uwagę na to, czy zachowania asertywne są dobrym sposobem na rozwiązywanie konfliktów i dlaczego. Czy lepiej się wtedy czujemy? Jakie
są zalety takiego postępowania? Czy są jakieś wady?

Asertywność a komunikacja niewerbalna

Cele: zobaczenie związku między asertywnością a komunikacją niewerbalną, dostrzeżenie zalet obu umiejętności.

Uczestnicy w małych grupach zastanawiają się nad sytuacjami konfliktowymi z własnego życia. Wybrana zostaje jedna z nich i część uczniów zamienia się w aktorów i odgrywa  scenkę. Pozostali mają za zadanie obserwować i zapisywać wszystkie komunikaty niewerbalne, które zostaną zauważone u aktorów (jeśli potrzeba, wcześniej należy przypomnieć wiadomości o komunikacji niewerbalnej).

W omówieniu ważne jest zwrócenie uwagi na fakt nieodłączności komunikacji niewerbalnej, na ważność jej spójności z tym, co mówimy, szczególnie w zachowaniach  asertywnych.

Wspólny okrzyk

Cele: rozładowanie nagromadzonych napięć, integracja.

Uczestnicy stoją w kole, chwytając się za ręce. Wszyscy kucają, przybliżając się do siebie, a następnie powoli wstają, jednocześnie mrucząc coraz głośniej. Na końcu wyskakują do góry i krzyczą razem ustalony wcześniej dźwięk.

Ćwiczenie powtarzamy kilka razy, aby dzieci były coraz pewniejsze i odważniejsze w swoim okrzyku.

Portret grupowy

Cele: odreagowanie napięć, rozwijanie wyobraźni, zabawa.

Materiały: kartka papieru dla każdego; przybory do rysowania.

Wszyscy siadają dookoła stołu. Każdy dostaje kartkę i przybory do rysowania. Na kartce, z boku, małymi literami należy napisać swoje imię. Następnie przez minutę każdy zaczyna rysować siebie. Po tym czasie kartkę podajemy osobie siedzącej z prawej strony i znowu przez minutę rysujemy portret, ale na kartce, którą dostaliśmy. Zabawa trwa do momentu, aż każdy dostanie swój portret.

Oczko

Cele: koncentracja, zabawa.

Grupa staje w kole i każdy stawia za sobą krzesło. Jedna chętna osoba staje w środku.

Następnie wszyscy zamykają oczy, a prowadzący wyznacza jedną osobą. dotykając jej ramienia — ta osoba będzie niepostrzeżenie puszczać oczko do pozostałych. Wszyscy otwierają oczy, a wyznaczony chłopiec puszcza do kogoś oczko tak, aby osoba stojąca w środku nie wiedziała do kogo. Uczestnik, do którego zostało puszczone oczko, siadał mówiąc: „Odchodzę”. Zadaniem uczestnika stojącego w środku jest odgadnięcie, kto puszcza oczko, zanim wszyscy usiądą na krzesłach. Następnie kolejna osoba staje w środku i zabawa toczy się dalej.

Źródło: Psychoedukacja Asertywność. Stres. Emocje. Samoocena. Komunikacja interpersonalna – Katarzyna Hipsz, Praca zbiorowa pod redakcją Ireny Sosin – Forum (Raabe)