Kobiety inspirują

Marzec to wyjątkowo ważny miesiąc dla Centrum Wspierania Rodzin „Rodzinna Warszawa”. Co rok czwartego marca uroczyście celebrujemy imieniny Kazimierza Lisieckiego „Dziadka”, naszego patrona. Kolejna okazja do świętowania jest kilka dni później – ósmego marca. To szczególny czas dla naszych wspaniałych koleżanek, które na co dzień nie tylko inspirują do działania, ale też realizują i wcielają w życie jedną z najważniejszych idei naszego patrona – „oddaj innym to, co sam dostałeś”. Przykładem inspirującej i twórczej kobiety w naszych szeregach jest Ewa Błachnio, instruktorka śpiewu w Ognisku Bielany i założycielka zespołu Prink Girls.

Ewa Błachnio – portret inspirującej kobiety

Zawsze trochę z boku, z pozoru w cieniu, ale jednak z czujnością, wzrokiem wokół głowy i wyostrzonym zmysłem słuchu. Z głową otwartą na nowe pomysły, cierpliwością, ciepłem oraz wielkim sercem dla podopiecznych. Tak można by scharakteryzować tę nad wyraz skromną, drobną, choć przecież wielką osobę. Ciocia Ewa doskonale wie jakie są cele i zasady funkcjonowania ognisk, bo sama w przeszłości była wychowanką jednego z nich. W ognisku na warszawskim Mokotowie dawno temu rozpoczęła swoją przygodę ze śpiewem, debiutując w zespole Eyaa.

Jej talent wokalny odkrył Andrzej Frajndt, z którym Ewa jest zaprzyjaźniona do dziś. Legendarny muzyk zespołu Partita z potrzeby serca angażuje się w działalność na rzecz dzieci i młodzieży. To wielkie wsparcie dla instruktorki oraz młodych artystek, które ma pod opieką. Podpowiada, doradza, a czasem proponuje występ przed swoim koncertem.

Choć Ewa Błachnio jest dziś związana zawodowo z branżą IT, do Ogniska Bielany przychodzi jak do własnego domu. Dwa popołudnia w tygodniu ją uskrzydlają. Oddaje dziewczynom wszystko to, czego nauczyła się lata temu śpiewając na polskich scenach. Dobiera repertuar, dba o jakość podkładów muzycznych, emisję głosu i ruch sceniczny. Analizuje zarejestrowane występy, omawia słabe i mocne strony. A ponieważ, jak wiadomo, życie nie jest nigdy pasmem sukcesów, w słabszych chwilach wyjaśnia podopiecznym: „najważniejsze, że mamy siebie”.